..मन..

काय असे ह्याचे रुप
असे कसा याचा रंग
माझ्या मनाचा कसा
सांगा ओळखावा ढंग?

मन अल्लड पाखरु
कधी नभात विहार
स्वैर बागडते कधी
साता सागराच्या पार..

मन फ़क्त शब्द शब्द
वाटे जगास कविता
भासे खळाळ खळाळ
जशी वाहते सरिता..

मन मल्हार होऊन
सुरातून बरसतं
कधी तरल अधीर
शब्दातून झिरपत..

मनी दाटते आभाळ
मन होतं नभापरी
कोसळते सांजवेळी
जसा ऋतु पावसाळी..

मन परके परके
कधी जगापसुन होते
मन पाचोळा हलके
आकाशात तरंगते..

मन गुंत्यात गुंतते
वेड्या मायेच्या आकाशी
होऊन शिकार मायेचे
होते एक बंदिस्त पक्षी...

असं कसं मन माझं
माझं मला समजेना...
एक कोडं वाटे मन
त्याच गुज उमजेना...

....सई(सुप्रिया पाटील)

"सतरंगी"

तुझ प्रेम अनुभवताना,
तुझ्या कुशीत निजताना...
तुझ्या स्पर्शात भिजताना...
रोमारोमात भिनते एक नशा....
गुंगत नाही त्यात मी....
विरघळत जाते....
एकरूप होते....
जेव्हा चांदण नदीला स्पर्शते ...
त्या शीतल स्पर्शाने मोहरून....
तरंग उठतात पाण्यावर...विरघळलेल्या चांदण्याने ,
जणू स्पर्शाचे नवे अर्थच उमजतात चांदणस्पर्श गोंदल्याने....
तसच काहीस होत माझ....
तस्सेच रोमांच उठतात प्रत्येक रेणुवर....
हरवून जाते मी....
रंगून जाते तुझ्याच रंगात.....
अन् होते सतरंगी....

...सई