Tuesday, August 26, 2008

दुरुन डोंगर साजरे...

दुरदेशी असलेल्या मुलाची व्यथा...प्रयत्न केलायं बघा जमलाय का?
:
:
:
इथं दुरदेशी आलोय मी
पण खरतर फ़ार फ़ार एकटा पडलोय मी
खुप खुप पश्चाताप होतो
माझ्या तेव्हा घेतलेल्या निर्णयाचा
विचार येतो फ़क्त "करियर ग्रोथ" आणि
"गलेलठ्ठ पगार" एवढच हवं का जगायला
सांग ना गं सये...
तु का "नको जाउस" अस म्हणालीस
का नाहीस थांबवलस मला
आता ना हे एकटेपण खातयं गं मला
फ़क्त घर आणि ऑफ़िस एवढच विश्व उरलयं
घर तरी का म्हणु...कुणी वाट बघणारं इथं कुठं राहीलयं
पिंजर्‍यात बंद आहे मी अस वाटत
जो तोडून बाहेरही नाही पडू शकत
खुप आठवतो मायदेश
आई-वडीलांची माया,तुझं खुळं प्रेम,मित्र...
आईच्या हातच जेवण...सगळचं
तिथले संस्कार तिथली संस्कृती...
त्याउलट आहे हा परदेस
खरचं गं सये,
कळतयं आता आपलं ते आपलं
डोंगर नेहमी दुरुनच साजरं...

....सई(सुप्रिया पाटील)

5 comments:

shrikrishna said...

कविता आवडली.मला पण असं एकदा वाटलं होतं

Anup said...

Ek no. banavla aahe. faarach chhaan

सुप्रिया.... said...

Thank u so much Shrikrishn kaka aani Anup[:)]

संदीप सुरळे said...

A Hi majhi kavitaa aahe....tulaa kuthe milali.. juzz kidding...
Majhi mhanje, majhyaa manaatalich..khup sunder...
Malaahi asach vaatatay sadhyaa...

Unknown said...

mala pan vatte ki sandip chich asel hi kavita...
anyways...
1 number!!!!!!!!!!!!